Yenthen was elf jaar toen zijn twee jaar oudere broer Noël de diagnose diabetes type 1 kreeg. Dit nieuws sloeg in als een bom. We wisten wat deze ziekte inhield, omdat zijn vader en opa ook op jonge leeftijd diabetes type 1 kregen. Yenthen zag zijn broer het allerliefst gelukkig en vrolijk. Noël stond voor hem op een voetstuk en ze gingen voor elkaar door het vuur. Het verdriet was groot toen hij hoorde dat zijn grote broer diabetes had. Wij waren bijna constant in het ziekenhuis en Yenthen verbleef bij opa en oma. 

Noël worstelde met zijn diabetes en Yenthen was rustig en meegaand

‘s Avonds na schooltijd bezocht hij zijn grote broer. Hij probeerde een lach op zijn gezicht te toveren. Wij zagen dat Yenthen er moeite mee had zijn stoere broer zo kwetsbaar te zien. Hij slikte zijn eigen verdriet weg. In de jaren daarna worstelde Noël met zijn diabetes en was Yenthen rustig en meegaand. Hij paste zich schijnbaar makkelijk aan, aan soms moeilijke situaties. Zelfs in zijn puberteit was het bewaren van de goede vrede in huis zijn eerste prioriteit. Heel af en toe had hij er ook genoeg van: ‘Er ligt zoveel zoetigheid, wat maakt het uit dat ik daar wat van pak?’ Hij besefte niet dat het om “het noodrantsoen” van zijn vader en broer ging. Zijn broer raakte in paniek wanneer hij ontdekte dat er niet veel zoetigheid was. 

Als moeder maakte ik me vaak zorgen. Zijn grote broer slokte veel aandacht op met hoge bloedsuikers en zijn nog niet geaccepteerde diabetes. Als ik op mijn werk gebeld werd omdat Noël zijn broodtrommel was vergeten, wrong ik me in allerlei bochten om deze na te brengen. Mijn collega zei eens nietsvermoedend dat ik dat niet moest doen; ze moesten immers zelf leren daaraan te denken. Bij Yenthen kon ik dat doen, maar bij Noël niet, omdat hij afhankelijk van zijn maaltijden was. Het moet voor Yenthen soms heel oneerlijk gevoeld hebben. Noël wilde al vrij snel niet meer met ons mee op vakantie. Waarschijnlijk ook om eens niet op zijn vingers gekeken te worden. Yenthen ging daarentegen heel graag met ons mee. Nu kon ik hem alle aandacht geven.

‘Ik denk dat hij een groot deel van zijn puberteit heeft overgeslagen’

Onlangs vroeg ik Yenthen, omdat het me toch bezighield, of hij vond dat hij aandacht te kort had gehad? Gelukkig heeft hij dat niet zo ervaren. Ik denk dat hij een groot deel van zijn puberteit heeft overgeslagen. Hij moest zich altijd aanpassen aan de sfeer en situaties. Hij is hierdoor snel volwassen geworden. Ik had dit liever wat langer voor hem willen uitstellen. Maar het heeft ook een zorgzame en verantwoordelijke jongeman van hem gemaakt!